Çokluk pek mutsuzdu
Bozkırkurdu, bu yadsınamaz; öte yandan başkalarını da mutsuzluğa
sürükleyebiliyordu ve bunlar onun sevdiği ve onu seven kişiler oluyordu,
çünkü Bozkırkurdu'nu sevenler onun yalnızca bir yönünü görüyordu.
Bazıları kendisine başkalarına benzemeyen, kibar, zeki bir
insan gözüyle bakıp seviyorsa da, sonradan dehşete kapılıp düş kırıklığına
uğruyorlardı, çünkü ansızın onun içinde bir kurdun yaşadığını
anlıyorlardı. Bunu da anlamaları gerekiyordu; çünkü Harry herkes
gibi bir bütün olarak sevilmek istiyor, dolayısıyla içindeki kurdu başkalarının
gözlerinden kaçırmak elinden gelmiyor ya da içinde böyle
bir kurdu barındırdığını yalanlayamıyordu. Ama öyle kimseler de
vardı ki, özellikle ondaki kurda, ondaki özgürlüğe, vahşiliğe, ele avuca
sığmazlığa, tehlikeliliğe ve güçlülüğe gönül veriyor, ne var ki vahşi,
azılı kurdun aynı zamanda bir insan olduğunu, içinin iyilik ve sevecenlik
özlemiyle dolup taştığını, üstelik Mozart'ı dinleyip şiirler okuduğunu
ve ruhunda insan idealleri yaşattığını öğrenir öğrenmez, alabildiğine
düş kırıklığına uğrayıp kendilerini yürekler acısı bir durumda
hissediyorlardı. Düş kırıklığı ve öfke herkesten çok bu kişilerde büyüktü.
Böylece Bozkırkurdu, çift kişiliğini ve bölünmüşlüğünü, düşüp
kalktığı kişilerin yazgıları içerisine de aktarıyordu.